Emo?

Przede wszystkim chciałbym Was uspokoić- do założenia blogu zajawił mnie wirtualny pamiętnik kumpla, który w kółko narzeka na bezsenność. Nie myślcie, że był to plan, który ustalałem od długiego czasu i spędzał mi sen z powiek. Cała zabawa w rozczulanie się nad sobą przed nieznajomymi, wirtualnymi ludźmi pewnie zakończy się na tym poście. Ale trudno. Nie mam nic do stracenia, tym bardziej, że nie specjalnie zależy mi na opinii ludzi, którzy charakteryzują się odmiennymi numerkami IP.

Ostatnio z nudów przerzucałem konta na portalach młodzieżowych, takich jak fotka.pl, epuls.pl etc. Prócz zasadniczej rzeczy, która rzuca mi się w oczy- a mianowicie puszczalskie gówniary, które z wiekiem 14 lat w profilu potrafią wrzucać tak pozowane na gwiazdy porno fotki, że nadawałyby się z tym wszystkim do różowych serwisów- hot teens. Zauważyłem też inną przypadłość, wręcz upośledzenie- wysyp emo. Co to w ogóle są za dziwadła? Kieruję pytanie do Was, bo ja może jestem uwsteczniony, ale spotykam się z tym wirusem w sumie po raz pierwszy w życiu. Jeszcze kilka lat temu nie miałem styczności z anorektykami w trampkach, którzy ku chwale ojczyzny pożyczają od swoich matul kredki i cienie do oczu. Ja rozumiem, że skądś to się wzięło. Hardcore'owy nurt punka z czasów rozwoju deskorolki w USA zachował się do dziś. Wąskie, zdarte, czarne spodnie, zwykły t-shirt i zaniedbane, długie włosy. Jako wielki zajawkowicz deskorolki bardzo mi się to podobało, jednak widząc co obecnie ci homoseksualiści robią z tym wizerunkiem mam ochotę kupić snajperkę i wystrzelać po kolei wszystkich.

Wróćmy do początku. “Emo jest podgatunkiem muzyki hardcore, umiejscowiony w środkowych latach 80. Zespoły chciały uwolnić się od tradycyjnych standardów hardcore i gwałtowej sceny tamtego okresu, rozpoczynając drogę nowej fali eksperymentów, które spowodowały powstanie wielu nowych zespołów. Określenie emo wzięło się od tego, że członkowie zespołów byli bardzo spontaniczni i emocjonalni w czasie występów live.” Termin daje pewne rysy tego, z czym mamy do czynienia. Niestety jestem chyba głupi, bo jeszcze nigdzie, w żadnej terminologii nie doczytałem się wymogów, że współczesny emo musi malować oczy, płakać do lusterka, po czym pstrykać sobie fotki z rozmazaną od kredki mordą i wrzucać je hurtowo na pierwszy z brzegu portal. Może jestem nietolerancyjny i rzucam chaotyczne zdania, niestety nie potrafię tego zrozumieć tak samo, jak ciężko mi na studiach poradzić sobie z transkrypcją fonetyczną. Co na to dziewczyny? Heh. Otóż nasze kwiatuszki po raz kolejny udowadniają, że nie wszystkie muszą grzeszyć równomiernie rozłożonym poziomem wyglądu i rozumu. W dobie gazet Bravo, Popcorn i innych szmatławców większość nastolatek biega teraz za wymalowanymi homoseksualistami, którzy noszą na rękach sznity po nożu od masła. Czemu tak się dzieje? Zwykle powinienem odpowiedzieć standardowym zdaniem, że nikt kobiet jeszcze nie zrozumiał. Wydaje mi się jednak, że wpływ na ich spaczony gust ma telewizja i kolorowe pisemka. Jednak tematem podejścia młodych kobiet zajmiemy się innym razem, wróćmy do naszych małych przystojniaków z niepohamowanym popędem do kobiecych kosmetyczek.

Obecni emo to w ¾ przypadków pozerzy. Tacy sami, z jakimi mieliśmy do czynienia w latach 90tych, jednak wtedy wszystko kręciło się wokół Hip Hopu. Jak inaczej nazwać sytuację, w której wychodzisz na ławkę by zapalić papierosa, widzisz normalnie ubranego chłopaka, by po kilku dniach ujrzeć tą samą osobę, jednak wystylizowaną na córkę Ozziego Ozbourna. W gruncie rzeczy to nie jest nic trudnego, podyktujmy sobie teraz szybką miksturę na Emo-chłopca: kredka i cień do oczu, czarne, obcisłe ciuchy, trampki, czarna farba do włosów, sznity na łapach, podręczny zestaw samobójcy (sznur, żyletka). Do tego, by efekt był wyraźniejszy proponuję przejechać jakiś tydzień, dwa na samym suchym chlebie, zamiast normalnego posiłku.

Przykro to pisać, ale po takim obrocie spraw możemy jedynie zobaczyć jak dużo jest młodzieży, która nie potrafi przynależeć do jakiejś grupy społecznej samym “byciem sobą”. Chcąc odnaleźć swoje miejsce i pewną grupę przynależności społecznej wybierają drogę na skróty- zabawę w przebieranki. Emo jest na topie, grupa oficjalnie traktowana jako wyrzutki... co więc może zrobić przeciętny szarak, który nie potrafi własną osobą usytuować sobie pewnej pozycji wśród ludzi? Na to pytanie nie muszę odpowiadać, wszystko opisałem powyżej. Proponuję głębiej się nad tym zastanowić póki większa liczba bezbarwnych osób postanowi przerobić się na dziwadło, by choć na chwilę przeżyć złudne uczucie bycia akceptowanym.